Op donderdag 3 augustus 1989 zag ik het levenslicht. Mijn ouders vernoemden mij naar de zoon van ’s werelds beste voetballer ooit. Jordy, naar de zoon van Johan Cruyff, Jordi. Mijn vader was een hardwerkende man. Een man van de oude stempel. Het hart op de tong, maar een hart van goud. Mijn vader was de ‘man’ uit het gezin. Hij zorgde voor het geld. Mijn moeder was een zorgzame, lieve vrouw die zorgde voor de opvoeding en het huishouden.
Toen ik 5 was verhuisde we van volksbuurt A naar volksbuurt B. Tot die tijd kan ik me herinneren dat ik tot dan een onbezorgde jeugd had. Thuis ontbrak het mij aan niets. Als enigs kind werd ik zelfs een beetje verpest. Zakken vol met cadeau’s stonden er klaar. Een lieve vader en moeder; het ontbrak me aan niets.
Op een zeker moment veranderde er thuis iets. Mijn vader was een zorgzame man, maar had vaak ruzie met mijn moeder. Waar de ruzie’s precies om gingen weet ik niet meer. De ruzie’s werden alsmaar heftiger. Ik was toen een moederskindje. Regelmatig zei ik tegen haar: “Mama, zullen we samen weglopen?”. Mijn moeder was op dat moment vaak geëmotioneerd. We gingen samen een blokje om en toen was de rust meestal wedergekeerd.
Maar de ruzie’s stopten niet. Begin 1996 – inmiddels 7 jaar oud besloten zij te gaan scheiden. Mijn papa en mama scheiden; wat nu? Zeker in het begin kon je het predikaat ‘vechtscheiding’ erop plakken. Papa kwam 1x in de 2 weken heel even langs en gaf me geen pakje voetbalplaatjes, maar gelijk een hele doos. Meestal na 10 minuten in de auto moest ik terug naar mama. Gaandeweg zijn er afspraken gemaakt en ging dat veel beter. Maar inmiddels ondervond ik ook de gevolgen van de scheiding.
Op school werd ik gepest. Niet alleen met het feit dat papa en mama niet meer samen waren. Maar ook omdat ik nogal flink was. Ik begon me steeds meer terug te trekken. Ik praatte met niemand. Op school werd er door middel van speltherapie geprobeerd wat meer los te krijgen. Maar dat lukte niet. Vreemd, want ik ben nú juist een prater. Ik verwerkte mijn verdriet ’s avonds als ik op bed lag.
Naar mate de jaren vorderde ging het eigenlijk steeds beter. Papa en mama hadden goede afspraken, en in de tussentijd had ik er een stiefmoeder- en vader bij. Dat zorgde voor veel meer rust in mijn leven. In 1998 toen ik 9 jaar was, werd mijn allergrootste vriend geboren. Romano Mauricio Izaak Kleijn. Hij is mijn halfbroertje, maar voelt als mijn broer.
In datzelfde jaar ging het op school nog steeds niet goed met me. Nog steeds werd ik gepest en volgde ik een teruggetrokken bestaan. Ik had een paar vrienden waar ik goed mee kon opschieten. Voetballen deed ik altijd op het schoolplein in de pauze, en dat was mijn uitlaatklep. Ik kan me herinneren dat er een jongen destijds bij Ajax voetbalde. Hij kwam naar me toe en zei: “Als jij zo door blijft voetballen, speel jij er straks ook”. Voor een verlegen, onzekere jongen als ik klonken die woorden natuurlijk als muziek in mijn oren.
Door al het gepest – maar ook omdat mijn moeder toe was aan een nieuwe omgeving besloten we te verhuizen. En deze verhuizing had consequenties voor mij, want ik ging naar een andere school. Alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was.
We verhuisden naar de wat ‘kakkige’ Professorenwijk in Leiden. Mijn ouders kozen ervoor om mij op de Protestant-Christelijke school Roomburgh te doen. En toen was het moment daar. Mijn 1e schooldag op een nieuwe school, in groep 5. Met alle ervaringen was dat heel spannend. Toen ik in de klas kwam, kwam ik in een warm bad terecht. Klasgenoten hadden tekeningen voor me gemaakt. Ik werd betrokken in het hele reilen en zeilen. Wat was dat fijn zeg. Alhoewel ik niet gelovig ben, heeft deze school me ontzettend veel geleerd over normen- en waarden, respect en allerlei andere aspecten in het leven die gigantisch belangrijk zijn.
Even een stapje vooruit. Ik zit inmiddels in groep 8 en ben op dat moment 12 jaar oud. Opeens was ik niet meer de verlegen en onzekere Jordy. Ik voegde me toe aan het enclave van stoere jongens. Ik haalde kattenkwaad uit, moest geregeld op de gang staan, en had dagelijks veel lol op school. Het ging goed. Yes! Als kers op de taart had ik een CITO-score van 542. Ik heb mezelf nooit dom gevonden, maar met deze score kon ik mogelijk zelfs doorstromen naar het VWO. Desalniettemin was het advies om in te stromen op de VMBO-T. Waarom, dacht ik? De leraar had een simpele conclusie: “Jordy kan het wel, maar doet het niet”.
Op mijn 13e verhuisde ik wederom. Mijn moeder had nog steeds dezelfde man, de vader van mijn (half)broertje. Ik ging naar het DaVinci-collega om daar VMBO-T te gaan doen. Dit was voor mij het kantelpunt – in negatieve zin. Thuis ontstonden er problemen tussen mijn moeder en mijn stiefvader. Mijn moeder betrapte mijn stiefvader met haar beste vriendin. Het gevolg dat mijn moeder een mes trok. Uiteindelijk is deze situatie met een sisser afgelopen, maar de schrik zat er goed in. Weer een scheiding? Wat gaat er nu gebeuren? Ik voelde me nu niet alleen verantwoordelijk voor mezelf, maar ook voor mijn broertje. Hij was (en is) mijn alles. Ik wil dat hij dit niet ziet of meemaakt!
Maar het gebeurde wel. Mijn stiefvader verliet het huis. Ik was aan hem gehecht. Hij was mijn tweede vader. Hij stond altijd voor me klaar als ik hem nodig had. Hij werd boos als ik mijn huiswerk niet maakte. Hij was weg. Voorgoed.
Thuis waren we in shock. Mijn moeder was vaak hevig geëmotioneerd. Voelde zich in de steek gelaten. Romano en ik probeerde haar gerust te stellen. “Het komt wel weer goed Ma”. Maar het werd erger. Op een vrijdagmiddag wou mijn stiefvader Romano (red. broer) zien. Mijn moeder vertelde dat dit niet mocht. Ik zal de details niet noemen van dit gesprek, maar dat het een dreigend gesprek was is een understatement. Mijn stiefvader werkte in de bouw en maakte gemiddeld zo een 60 uur in de week. Maar hij was veranderd. Die vrijdag is hij in de kroeg gaan zuipen en heeft vermoedelijk andere dingen gebruikt. Een paar uur later stond hij voor de deur. Ik besloot op dat moment mijn broertje in zijn kamer te houden, omdat ik wist hoe laat het was. Bij opening van de deur is mijn moeder haar keel dichtgeknepen. Uiteindelijk moest ik wel besluiten om erheen te gaan. Dat beeld staat als de dag van gisteren op mijn netvlies – en ook van mijn broertje. Zoals ik al zei geloof ik niet, maar alsof het zo moest zijn, stond op dat moment mijn vader beneden. Hij heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat mijn stiefvader geen ergere dingen heeft gedaan. Normaal kwam mijn vader mij alleen op woensdag halen. Op vrijdags kwam hij nooit. Maar alsof hij het voelde, stond hij daar plots.
Vanaf dat moment viel eigenlijk de grond onder mijn voeten weg. Weer een scheiding. Ik zat net in mijn pubertijd en het ging niet goed. Op school haalde ik slechte cijfers. Mijn moeder zei regelmatig: “Jor, heb je zin om naar de Haagse Markt te gaan, dan hoef je niet naar school.” Ik besloot vaak mee te gaan. Maar ook begon ik te spijbelen. Wat maakt het allemaal nog uit, dacht ik. Mijn vader was op dat moment een tijdje vrijgezel. Met hem had ik een fantastische band, al was dat soms wat oppervlakkig. Ik vertelde hem niets over mijn thuissituatie. Ik wou hem niet belasten met mijn problemen.
Zo spijbelde ik regelmatig en waren er vaak gesprekken op school. Het ging niet goed. Uiteindelijk ben ik wel overgegaan naar de 2e klas, zij het met heel veel pijn en moeite.
Inmiddels ben ik op dat moment 14 jaar oud en begin steeds meer te puberen. Thuis zie ik allerlei mannen de revue passeren. Met geen van hen heb ik een band, of durf ik een band op te bouwen. Mijn vader geeft me een brommer. Als 14 jarige is dat natuurlijk hartstikke stoer. Regelmatig pakte ik de brommer uit de schuur en pronkte ik ermee bij mijn vrienden. En zo kwam het dat ik regelmatig boetes kreeg. Geen certificaat, geen 16 jaar. Deze teller liep uiteindelijk zo hoog op, dat er is gedreigd door justitie om mij in hechtenis te nemen. Maar ook dat kon me op dat moment niet schelen.
In de tussentijd had ik gekozen voor de ICT-richting op school. Alle ICT-lessen heb ik met 2 vingers in mijn neus kunnen doen. Op mijn 14e gaf ik zelfs lessen in Photoshop. Iedereen kwam naar mij toe om de kneepjes van het vak te leren in Photoshop. Ik heb altijd een voorliefde voor ICT gehad en dat betaalde zich toen uit. Dat deed veel met mijn zelfvertrouwen.
Thuis werden de problemen groter. Er was vaak niet veel geld. De boetes stroomden binnen en daarmee bracht ik mijn moeder in benarde situaties terecht. Of Jordy zijn boetes betalen, of de boodschappen. Ik schaam me daar nog steeds ontzettend voor.
Als je puber bent kom je ook steeds meer in aanraking met verkeerde gingen. Je wilt bij de stoere jongens horen. Intussen rookte ik elke dag een pak sigaretten. Maar ook begon ik te drinken. Al met al was in het 3e leerjaar het moment dat ik van school af ben gegooid. Voor de school was het genoeg geweest. Ik was vaker niet dan wel op school, en als ik er al was had ik mijn huiswerk niet gedaan, lette ik niet op of was ik met andere dingen bezig.
En toen was ik 15 jaar. Geen school. Geen werk. Boetes tot en met. Schulden. Mijn dag begon om 14:00 ’s middags, en eindigde omstreeks 04:00 ’s nachts. Ik was die periode volledig afgesloten van de buitenwereld. Mijn moeder had inmiddels een andere man gevonden. De beste man (laat ik het netjes zeggen) was niet toerekeningsvatbaar. Geregeld waren er thuis situaties aan de gang die je niet wil meemaken. Al met al was er voor mij geen toekomst meer. Toch?
Als klap op de vuurpijl kreeg ik het met mijn moeder aan de stok. Terecht. Ze nam het mij kwalijk dat ik niets deed. Deze ruzie liep op een gegeven moment zo hoog op dat ik besloot mijn vuisten in een kast te zetten. Mijn moeder besloot mij daarop uit te schelden met een woord die zijn weerga niet kent. Vervolgens kreeg ik een klap in mijn gezicht, en werd mij medegedeeld dat ik kon vertrekken. Met 4 vuilniszakken vol werd ik op straat gezet. Waar kon ik heen?
Ik besloot mijn vader te bellen. Dat was geen makkelijke beslissing. Tot dat moment dacht hij dat ik nog gewoon op school zat en thuis alles van een leien dakje ging. Binnen 5 minuten was hij er. Mijn grote held. Geëmotioneerd vertelde ik hem alles. Van A t/m Z. Ik was bang. Zou hij ook afstand van mij doen? Hij besloot diezelfde dag nog al mijn boetes te betalen. Hij bracht mijn vuilniszakken naar zijn huis. Ik kon bij hem intrekken.
In deze tijd doorliep ik een traject genaamd “Het Oriëntatiejaar”. Dit traject was bedoeld voor mensen die vroegtijdig school hebben verlaten zonder een diploma met een lastige thuissituatie. Door middel van stages probeerden ze je aan het werk te krijgen, of uiteindelijk weer terug te brengen naar school. Deze stages verliepen eigenlijk allemaal faliekant mis. Zo heb ik stage gelopen bij toen nog TNT Post, bij een beveiligingsbedrijf en surveillant, bij een reparatiebedrijf voor DVD-spelers als technische dienst, en als kok bij een bejaardentehuis. Geen van deze stages verliep goed. Mijn begeleidster aldaar wist het op een gegeven moment ook niet meer.
Mijn vader eiste dat ik een stage ging doen en ging afmaken. Mijn vader heeft altijd een grote invloed op me kunnen uitoefenen, dus besloot ik dat maar te gaan doen. Bij een kringloopbedrijf in Leiden regelde ik de planning van alle chauffeurs en nam ik de telefoon aan. Ook hielp ik mee met het opzetten van de website. Elke dag was ik stipt op tijd op mijn werk. Ik vond het fijn om onder de mensen te zijn en weer op een positieve manier bezig te zijn met mijn leven.
Van het een kwam het ander. Ik ronde mijn stage af en besloot weer naar school te gaan. Uiteraard viel de keuze op een ICT-opleiding, ware het niet dat dit niveau 2 was. Toen noemde ik het wat cynisch ‘het afvoerputje van de samenleving’. En daar was niets aan gelogen hoor. Het niveau was tenenkrommend. Er zaten mensen in de klas die zelfs met een mes voor de leraar hebben gestaan. Krankzinnig was dat.
Desalniettemin ging het goed met me! Ik haalde met gemak hoge cijfers en kwam het jaar moeiteloos door. Thuis bij mijn vader was het rustig. Hij zorgde ervoor dat ik me kon concentreren op mijn toekomst. Vaak vertelde ik hem wat mijn droom was. “Pa, ik wil later een eigen bedrijf hebben en ga dan websites maken”. Toen deed ik al regelmatig wat hand- en spandiensten op het gebied van websites. Mijn vader luisterde geduldig en zei: “Eerst je school, dan zien we wel verder”.
Ik was weer op het rechte pad. Op school ging het goed. Inmiddels was het contact tussen mijn moeder en ik weer hersteld. Vaak bezocht ik haar 1x in de week om samen even wat te eten, en de week door te nemen. Ik had mijn vrienden, voetbal, computer, maar bovenal; ik had weer toekomst.
In februari 2009 moest ik van school stage lopen. Dit moest een ICT-gerichte stageplek zijn. Vanaf mijn 13e levensjaar maakte ik al websites en eigenwijs als ik ben wou ik een stageplek waar ik iets met websites kon doen. Die vond ik. Met veel pijn en moeite besloot school akkoord te gaan met een stageplek bij het bedrijf Webstijl. Leuke anekdote: ik was o zo goed bezig met mijn toekomst, maar kwam de 1e dag te laat. Het bleek een foutje van school te zijn geweest, maar je schrikt je natuurlijk een ongeluk.
Bij Webstijl leefde ik definitief op. Nog geen paar maanden later moest ik op gesprek komen bij mijn toenmalige manager Nils Meijer. Ik was bang. Deed ik het niet goed? Komt er een abrupt einde aan mijn verbeterde leven? Nee. Integendeel zelfs. Ik kreeg een baan aangeboden? Gebeurt dit echt?
Ik hoefde niet lang na te denken. Op school kon ik instromen op niveau 4. Desondanks vond ik het leuk om te werken. Van op straat gezet met 4 vuilniszakken naar een mooie baan bij een online marketingbedrijf. Hoe bizar, maar o wat was ik er blij mee.
De jaren vorderde en het ging steeds beter. Ik groeide uit van servicedesk medewerker naar coördinator. Opeens had ik 3 man onder mij werken en moest nota bene ikzelf gesprekken voeren met stagiaires over hoe het nu met hun gaat. Ik moest ze aanspreken als ze te laat waren. Nota bene ik, die vaak zijn gezicht niet eens liet zien en lekker thuis bleef.
Ondertussen had ik zelfs een huis gekocht en lag de wereld aan mijn voeten.
In deze gehele periode heb ik een droom gehad. Eigen baas zijn. Zelf beslissen wat ik doe, wat ik maak, wie mijn klanten zijn en vooral met leuke projecten bezig zijn. Er kwam een tijd van beraad, bezinning en in mei 2019 heb ik de knoop doorgehakt. Op dat moment zat ik nog in loondienst bij een fantastisch bedrijf met leuke mensen. Ik had het prima. Maar er knaagde nog steeds iets aan me.
Het is nu eenmaal zo dat je maar 1 keer de kans krijgt om te leven. Dus als je iets wil doen, doe het dan. Toch kon ik de knoop niet doorhakken. Inmiddels had ik een gezin en een bonusdochter erbij gekregen. Het huis moet aan het einde van de maand wel worden betaald. Mijn vriendin haalde me over. Doe het.
En zo werd begin mei 2019 mijn droom werkelijkheid. Ik was eigen baas.
In de afgelopen maanden heb ik vaak gedacht aan hoe het vroeger was, hoe het had kunnen aflopen en hoe het nu is. Ik ben zo enorm dankbaar dat ik mijn droom kan naleven. Dit had nooit kunnen gebeuren zonder hulp van mijn lieve ouders, mijn broertje, kennissen, vrienden en mijn netwerk. Ik ben ze enorm dankbaar.
Inmiddels is Webprepare steeds meer aan het groeien en uitbreiden. We hebben op het moment zo een 40 websites ontworpen en gebouwd, en tevens in beheer.
Durf te dromen. Ongeacht in welke fase je zit in je leven. Je dromen zorgen ervoor dat je iets kan nastreven in je leven. En waar een wil is, is een weg. Klinkt heel cliché allemaal, maar het is echt zo. Natuurlijk had ik niet kunnen bereiken wat ik wilde zonder hulp van anderen. Maar ik heb uiteindelijk zelf de knoop doorgehakt. Mijn vader heeft gezorgd voor de welbekende wake-up call, maar uiteindelijk heb ik het zelf gedaan. En daar ben ik trots op.
Ik wil graag afsluiten met een vraag. Wat wil jij precies bereiken in je leven? Wat is precies jouw droom? Schrijf hem eens op. Zet hem vast op je netvlies en vraag jezelf af wat je ervoor over hebt. Volg je hart en hak een knoop door. Do it!
Jordy
Je kan natuurlijk informatie lezen tot je een ons weegt, maar misschien is het makkelijker even te spreken met 1 tvan onze adviseurs. Deze adviseurs zijn overigens wandelende encyclopedieen als het om website en vindbaarheid gaat. Neem dus snel contact op!
